Sieci komputerowe | 14. Windows Server (#6) Hyper-V

Wirtualne dyski twarde

Damian Stelmach

Mówiąc o wirtualizacji maszyn nie można pominąć kwestii związanych z wirtualnymi dyskami twardymi. W Hyper – V mamy dostępne trzy formaty wirtualnych dysków. VHD, VHDX, a także VHD Set. Zwyczajowo stosuje się jednak tylko dwa pierwsze formaty jako dyski pojedynczych wirtualnych maszyn. Ten trzeci wykorzystywany jest do współdzielenia dysków przez maszyny i nie obsługuje systemów starszych niż Windows 10 i Windows Server 2016.

• Format VHD to już dość leciwe rozwiązanie stosowane przy mniej zaawansowanych scenariuszach wirtualizacji. Obsługuje maksymalnie do 2 TB wielkości partycji oraz standardowe systemu plików (np. NTFS czy Ext4). Stosowany jest zazwyczaj w przypadku starszych systemów, takich jak Windows 7 czy też Windows Server 2008. Nowsze systemy nie rozpoznają tego rodzaju wirtualnego dysku (Hyper – V zainstalowany na najnowszych wersjach systemów również nie rozpoznaje tego formatu).
• Format VHDX wprowadzony został wraz z Windowsem 8 oraz serwerem 2012 i pozwala obsługiwać ogromne partycje, aż do 64 TB, jego wadą natomiast jest to, ze nie będzie widoczny przez starsze systemy.

Tworząc wirtualny dysk, oprócz jego formatu, określić należy jego typ. Do dyspozycji mamy trzy typy:

• Stały (ang. Fixed) - na fizycznym dysku twardym tworzony jest plik wirtualnego dysku o zadeklarowanej pojemności (50, 100 czy 150 GB). Ten typ wykorzystywany jest w sytuacji kiedy dysponujmy wystarczającą ilość miejsca na dysku fizycznym oraz przy usługach i aplikacjach wymagających dużej wydajności dysku.
• Dynamicznie przydzielany (ang. Dynamically expanding) - na fizycznym dysku twardym tworzony jest niewielki plik wirtualnego dysku, który zwiększa się wraz z ilością danych zapisywanych na wirtualnym dysku do zadeklarowanej wartości (np. 100 GB). Rozwiązanie stosowane kiedy usługi i aplikacje nie wymagają dużej wydajności dysku. To rozwiązanie może zwiększyć obciążenie fizycznego procesora.
• Różnicowy (ang. Differencing) - jest to typ dysku, który nie może pracować samodzielnie, do pracy potrzebuje dysku nadrzędnego (dysku matki). Dysk nadrzędny to utworzony wcześniej dysk albo dynamiczny albo o stałym rozmiarze, który współpracuje z dyskiem różnicowym. Wszystkie zmiany jakich dokonujemy w systemie, który zainstalowaliśmy na dysku nadrzędnym, który powiązaliśmy potem z różnicowym zapisywane są tylko na nim, dysk nadrzędny pozostaje nienaruszony. Przydatna opcja kiedy chcemy np. wdrażać wiele systemów wirtualnych z tą samą konfiguracją na wielu maszynach lub też kiedy chcemy pozostawić sobie dysk wzorcowy ze wszystkimi ustawieniami w stanie nienaruszonym. Dodatkowe zalety takiego rozwiązania to mniej miejsca zajmowanego na fizycznym dysku twardym, no bo dysk różnicowy zajmuje zdecydowanie mniej miejsca.